இதுவரை சிங்கள ஆட்சியாளர் நடாத்திய அத்தனை போர் நடவடிக்கைகளுக்கும் சிங்கள வரலாற்றில் போதிய உதாரணங்கள் உண்டு. போரின் வெற்றிக்கு முதல் சிங்கள இனம் எப்படியான இயங்கியலைக் கொண்டிருக்குமோ அதே இயங்கியலைத்தான் கடந்த முப்பது ஆண்டுகளாகவும் கொண்டிருந்தது. அதன் பிறகு வெற்றிக்குப் பிறகு அது என்ன செய்யும் என்பதும் மாற்றமற்ற ஒன்றாகவே இருக்கிறது. அதை அறிவதற்காக இக்கட்டுரை எழுதப்படுகிறது.
READ MORE...
இதுவரை இலங்கையில் நடைபெற்ற எல்லாப் போர்களிலும், தமிழர் தோற்கடிக்கப்பட்டதும் முதல் வேலையாக பௌத்த விகாரைகளை திருத்துவதும், அவற்றைப் புதிதாக அமைப்பதும் சிங்களக் கலாச்சாரமாகும். இந்தப் போரில் வெற்றி பெற்றதும், மகிந்தவின் மனைவி வெள்ளரசுமரக் கிளையுடன் மாதகல் விகாரைக்கு வந்த காட்சியை எல்லோரும் பார்த்திருப்பீர்கள். போருக்கு முன் மட்டுமல்ல போருக்குப் பின்னும் சிங்கள அரசின் நகர்வு மாற்றமின்றியே அமையும் என்பதை உணர்த்த இது ஒரு நல்ல உதாரணமாகும்.
விகாரைகளுக்கு அடுத்தபடியாக விவசாயத்தை வளர்க்க பாரிய குளங்களை அமைப்பது சிங்கள அரசரின் வழமையாகும். முதலாம் பராக்கிரமபாகு நெடிய போரை நடாத்தி இலங்கை முழுவதையும் தனது கட்டுப்பாட்டின் கீழ் கொண்டு வந்ததும் முதலாவதாக செய்த வேலை பராக்கிரமசமுத்திரத்தைக் கட்டியதுதான். அடுத்துவரும் தமிழருக்கு எதிரான போருக்காக நாட்டின் செல்வத்தை பெருக்க முயல வேண்டும் என்பது இதன் பொருளாகும்.
அக்காலத்தே பராக்கிரமபாகு சொன்ன வாசகம், இந்த நாட்டில் பெய்யும் ஒரு துளி மழையும் மனிதனுக்குப் பயன்படாது கடலுடன் கலக்கக் கூடாது என்பதுதான். இது பராக்கிரமபாகுவின் கருத்தல்ல வள்ளுவருடைய கருத்து. வள்ளுவருடைய கருத்தின்படி மழை நீரை அவன் சேகரித்த காரணத்தால் அவன் காலத்திலேதான் இலங்கையில் இருந்து நெல் பிற நாடுகளுக்கு ஏற்றுமதியானது.
இந்திய மண்ணில் இரந்து கிடைத்த அறிவால் பொருளாதாரத்தில் உயர்ந்ததும் பராக்கிரமபாகு செய்த முதல் வேலை பர்மாவிற்கு படையெடுத்துச் சென்று, பர்மீய அரசன் அலவுங்கு சித்தை தோற்கடித்தான். அதன் பின்னர் பராக்கிரமபாகு எடுத்த முயற்சி இந்திய அரசருக்கு எதிராகப் படையெடுத்ததுதான். இலங்காபரணன், ஜகத்விஜயன் ஆகிய இரண்டு தளபதிகள் தலைமையில் தமிழகம் புறப்பட்ட சிங்களப்படைகள் முதல் போரில் வெற்றிபெற்று பெருந்தொகை செல்வத்தை கொள்ளையிட்டு இலங்கைக்கு அனுப்பின.
இதன் பிறகுதான் சிங்கள அரசர்கள் இலங்கையில் இருக்கும் தமிழருக்கு மட்டும் எதிராக போர் தொடுப்பவர்கள் அல்ல, இந்தியாவில் இருக்கும் தமிழருடனும் அவர்கள் போர் தொடுப்பார்கள் என்பதை இந்தியர்கள் கண்டு கொண்டார்கள். அதன் பிறகுதான் தமிழக அரசர்கள் ஒன்று சேர்ந்து பெரும் படையெடுப்பை நடாத்தி ஜகத்விஜயன், இலங்காபரணன் ஆகிய இரண்டு சிங்களத் தளபதிகளையும் கொன்று, அவர்களுடைய தலைகளை மதுரை நகர வாசலில் கட்டித்தொங்கவிட்டார்கள்.
இலங்கையில் தமிழரை வெல்ல, முதலில் இந்திய மண்ணை பயன்படுத்துவது, பின் தம்மைப் பலப்படுத்துவது, அதே பலத்துடன் இந்தியாவிற்கு எதிராகவே திரும்புவதுதான் சிங்கள வரலாறு. சிங்கள நூல்களான மகாவம்சம், சூளவம்சம் போன்றன கூறும் முக்கோணக் கதை இதுதான். இப்போதும் அது மாறாமலே நடக்கப்போகிறது என்பதற்குரிய தடயங்களைத்தான் மெல்ல மெல்லக் காண ஆரம்பிக்கிறோம். ஆனால் இம்முறை சீனர்களின் ஆதரவோடு சிறீலங்கா தன்னை பலப்படுத்த ஆரம்பித்திருக்கிறது.
அதேவேளை இந்தியாவில் உள்ள அரசர்கள் சிங்கள அரசிற்கு உதவுவதும், பின் சிங்களவராலேயே பாடம் படிப்பதும் இரவும் பகலும் போல ஒரு தொடர்கதையாகவே இருப்பதையும் நாம் பார்க்கலாம். இந்த உண்மைகளை எல்லாம் அறிந்து, அதற்கேற்ப நடந்திருந்தால் இன்றய அவலம் நமக்கு ஏற்பட்டிருக்காது.
மெற்றேணிச், பிஸ்மார்க் போன்ற ஜேர்மனியின் இராஜதந்திரிகளின் வியூகத்தவறுகளை கண்டறிந்து டாக்டர் பட்டத்திற்கு ஆய்வுக்கட்டுரை எழுதி, ஜேர்மன் அரசால் நிராகரிக்கப்பட்ட ஜேர்மன் கணபதிப்பிள்ளை போன்ற வரலாற்றுப் பேரறிஞர்களை தமிழரசு, தமிழ் காங்கிரஸ் கட்சிகள் அருகில்கூட அனுமதிக்கவில்லை. சட்டத்தரணியாக படித்தாலே போதுமென நினைத்த கூட்டணியினர் அனைவருமே கறுத்த கோட் அணிந்தார்கள். அவர்கள் அணிந்த கறுப்பு ஆடைகள் ஈழத்தமிழினம் சிங்களவரால் கொல்லப்பட்டமைக்கு வந்த இழவு வீட்டுக்குப் போடப்பட்ட கரிய ஆடைகளே என்பதை வரலாறு நிறுவியது. அறிஞர்களை ஓரங்கட்டிய இனமாக வள்ளுவர் காலத்தில் இருந்தே தமிழினம் இருப்பதால்தான் இன்றுவரை அதற்கு நடடே இல்லாமல் இருப்பதை நாம் உணரவேண்டும்.
எனவேதான் இனிமேலாவது தமிழ் மக்கள் வரலாற்றையும் அரசியலையும் உணர்ந்து நடக்க வேண்டும். உலக சமுதாயம் ஈழத் தமிழனுக்கு பயங்கரவாத முத்திரை குத்தியதையும், அந்தப் போலியான இறப்பர் ஸ்டாம்பை ஆதாரமாக வைத்து சிங்கள இராஜதந்திரம் நகர்த்தப்பட்டபோது அதை அரசியல், வரலாற்று அறிவியலோடு மாற்றியமைக்க நம்மால் முடியாமல் போய்விட்டது. இது தமிழரின் அறிவியலில் ஏற்பட்ட தோல்வியாகும். போரின் தோல்வி சுண்டங்காய் அளவானதென்றால் நமது அறிவியல் தோல்வி பூசினிக்காய் அளவு பெரிதானது.
எனவேதான் பூசினிக்காயை சோற்றில் மறைக்கும் வேலைகளை விட்டு, இனியாவது நாம் திறந்த மனதோடு சிந்திக்க வேண்டும். சிங்கள அரசு தவறான கோணத்தில் ஒரு யுத்தத்தை நடாத்தியது உண்மையானால், அதிலிருந்து வெளிவரவும் தவறான பாதையைத்தான் பின்பற்ற வேண்டி வரும். அதை அடையாளம் கண்டு அரசியலை நகர்த்த வேண்டியதே ஈழத்தில் உள்ள தலைவர்களின் எதிர்கால கடiமையாக இருக்க வேண்டும்.
சர்வதேச சட்டங்களினால் நாம் குற்றவாளிகளாகவிட முடியாத புதிய பாதைகளை தேர்வு செய்ய வேண்டும். மகாத்மா காந்தி ஒருரேயொரு கைத்தடியுடன் போராடி இந்திய சுதந்திரத்தை மீட்டார் என்று நாம் இலகுவாக எழுதிவிட்டுப் போய்விட முடியாது. பிரித்தானிய சாம்ராஜ்ஜியம் வேறு, சிங்கள இனவாதம் வேறு இரண்டும் ஒன்றல்ல. எனவேதான் காந்தியம் காலத்திற்கேற்ப புதிய வடிவம் எடுக்க வேண்டும். அந்த வடிவம் எதுவென்பதை முதலில் கண்டறிய வேண்டும்.
சோனியா அம்மையார் ஜே.ஆர் - ராஜிவ் ஒப்பந்தத்தின் அடிப்படையில் ஒரு தீர்வை பெற்றுத்தர இந்தியா பாடுபடும் என்று தெரிவித்துள்ளார். அந்தத் தீர்வு போதியதல்ல என்பதை இந்தியாவே பின்னர் ஒப்புக்கொண்டு அதிகமான உரிமைகள் வேண்டுமென விதந்துரைத்துள்ளதை அவருக்கு நினைவுபடுத்த வேண்டும். வடக்கும் கிழக்கும் இணைந்த, தமிழரின் சுயநிர்ணய உரிமை அங்கீகரிக்கப்பட்ட ஒரு தீர்வு அவசியம் என்பதை இப்போது எல்லோரும் ஒப்புக் கொள்கிறார்கள். இந்த இடத்திற்கு இந்தியாவை கொண்டுவர வேண்டும்.
சோனியா அம்மையார் சொல்வது போன்று காகித வடிவிலான தீர்வுகளை எழுதிவிட்டால், உரிய அதிகாரத்தையும், அமல்படுத்தலையும் செய்யாமல் சிங்களஅரசு இருந்துவிடும். இதற்கு மாவட்டசபைகளை அமைத்து அதிகாரங்களை தராமல் ஏமாற்றிய ஜே. ஆர் கதை நல்ல உதாரணமாகும். ஆகவேதான் கொசோவாவில் எழுதப்பட்ட அதிசாரி உடன்படிக்கை போல ஓர் ஒப்பந்தம் எழுதப்பட வேண்டும். 15 ஆண்டுகளிலோ அல்லது 20 ஆண்டுகளிலோ உரிய உரிமைகள் வழங்கப்படவில்லை என்றால், ஒரு சர்வஜன வாக்கெடுப்பை நடாத்தி பிரிந்து போகலாம் என்ற விடயம் அதில் உள்ளடக்கப்பட வேண்டும்.
தமிழரை அவமானப்படுத்தி, நோகடித்து அவர்கள் பிரிந்து போகக் கூடியவாறு நடக்காமலிருக்க ஒரு கடிவாளத்தை சிங்கள அரசின் மீது போட இப்படியோர் அதிசாரி ஒப்பந்தம் அவசியம். அதேவேளை சரியான அதிகாரங்களும், சம உரிமையும் இருந்தால் பிரிந்து போக வேண்டிய அவசியமில்லை என்று தமிழ் மக்கள் உணரும் காலமும் வரலாம் என்பதையும் சிங்களவருக்கு உணர்த்த வேண்டும். காரணம் ஐரோப்பிய ஒன்றியம் வந்தபோது, நாடுகள் பிரிவதல்ல இணைவதே சிறந்ததென்ற கருத்து வந்தது, அதனால் 27 நாடுகள் ஒன்றாக இணைந்தன. இதேபோல ஒரு கருத்து தென்னாசியாவிலும் வரலாம். சேது சமுத்திரம் வந்தால் இந்தியாவும் இலங்கையும் இணையக்கூடிய சூழலும் உருவாக நேரலாம். ஆகவேதான் உலக மாற்றமானது எதையும் செய்யக்கூடிய நிலையை உருவாக்கும் என்பதை அனைவரும் உணர வேண்டும். அதற்கு இரு தரப்பும் கருத்தரங்குகள் மூலம் தூரப்பார்வையை வளர்க்க வேண்டும்.
மேலும் காலநிலை மாற்றத்தால் உலகில் வரப்போகும் பெரும் வறுமை, பஞ்சம் போன்றவை ஆசிய ஆபிரிக்க நாடுகளில் ஏற்படுத்தப்போகும் பேரழிவுகளை ஐ.நா தெளிவாக அறிவித்துள்ளது. இதை நாம் அறிந்தால் வரும் பத்தண்டுகளில் போர்களின் வடிவம் மாறிவிடும் என்பதை எளிதாக உணர முடியும். வறுமை, பெரு நோய்கள் போன்ற சிக்கல்களுக்கு எதிராக ஒன்றுபட்டு போராட வேண்டிய காலமே எதிர்கால உலகை நோக்கி வந்து கொண்டிருக்கிறது. இப்போதே உலகத்தை அணு குண்டுகள் அற்ற உலகமாக மாற்றும் பேச்சுக்கள் ஆரம்பித்துவிட்டன. இதற்கெல்லாம் என்ன காரணம் போர் என்பது அர்த்தமற்ற செயல் என்பதை உலகம் ஒப்புக்கொள்ளும் காலத்தை நோக்கி நடக்கத் தொடங்கிவிட்டது என்பதுதான்.
இந்தநிலையில் துட்டகைமுனு எல்லாளன் போர்கள், புத்தமதம், இந்துமதம் என்ற பழைய வரலாறுகளை இனியும் உருட்டிக்கொண்டு போர் நடாத்த முடியாது. நடப்பது சற்லைற் உலகம், சகல ஆயுதங்களிலும் ஜி.பி.எஸ் மறைத்து வைக்கப்பட்டுள்ளது. இரவிலும் ஆயுதங்கள் இருக்குமிடத்தை சற்லைற்றால் பார்க்க முடியும். பத்துப்பேர் துப்பாக்கியுடன் கூட்டமாகப் போனாலே அடையாளம் கண்டுவிடலாம்.
சர்வதேச சமுதாயம் முதல் வாய்ப்பை ஆட்சியில் உள்ள இனங்களுக்குக் கொடுக்கும், அவர்கள் உரிமைகளை கொடுக்க மறுத்தால் தோற்றவர்களை உயிர்த்தெழ வைக்கும். இது கொங்கோவில் நடைபெற்ற கபடி விளையாட்டு அரசியல். இதில் சிக்குப்பட்டு லோறன்ஸ் கபிலா இறந்ததும் தெரிந்ததே. சிறீலங்காவில் நடப்பதும் அதுதான் என்பதைப் புரிந்து சிங்கள அரசு புத்திசாலியாக நடக்காவிட்டால், தமிழரை விட பெரிய ஆபத்தில் சிக்குப்பட நேரும்.
இலங்கையில் நடைபெறும் போர்களில் 2000 வருடங்களாக தமிழரும் சிங்களவரும் மாறி மாறி வெல்கிறார்கள். ஏதோ இப்போதுதான் தமிழரும் சிங்களவரும் போர் புரிந்தார்கள் என்று கருதிவிடக்கூடாது. இது இரண்டாயிரமாண்டுச் சுமை ! இனியாவது உருப்படியாக நடக்கும் வழியைத் தேடுவதே அனைவருக்கும் நலம்.
மீண்டும் அடுத்த வாரம் சந்திப்போம்.
அதுவரை நம்பிக்கைகளுடன்
கி.செ.துரை 11.06.2009
THANKS TO WWW.ALAIGAL.COM
விகாரைகளுக்கு அடுத்தபடியாக விவசாயத்தை வளர்க்க பாரிய குளங்களை அமைப்பது சிங்கள அரசரின் வழமையாகும். முதலாம் பராக்கிரமபாகு நெடிய போரை நடாத்தி இலங்கை முழுவதையும் தனது கட்டுப்பாட்டின் கீழ் கொண்டு வந்ததும் முதலாவதாக செய்த வேலை பராக்கிரமசமுத்திரத்தைக் கட்டியதுதான். அடுத்துவரும் தமிழருக்கு எதிரான போருக்காக நாட்டின் செல்வத்தை பெருக்க முயல வேண்டும் என்பது இதன் பொருளாகும்.
அக்காலத்தே பராக்கிரமபாகு சொன்ன வாசகம், இந்த நாட்டில் பெய்யும் ஒரு துளி மழையும் மனிதனுக்குப் பயன்படாது கடலுடன் கலக்கக் கூடாது என்பதுதான். இது பராக்கிரமபாகுவின் கருத்தல்ல வள்ளுவருடைய கருத்து. வள்ளுவருடைய கருத்தின்படி மழை நீரை அவன் சேகரித்த காரணத்தால் அவன் காலத்திலேதான் இலங்கையில் இருந்து நெல் பிற நாடுகளுக்கு ஏற்றுமதியானது.
இந்திய மண்ணில் இரந்து கிடைத்த அறிவால் பொருளாதாரத்தில் உயர்ந்ததும் பராக்கிரமபாகு செய்த முதல் வேலை பர்மாவிற்கு படையெடுத்துச் சென்று, பர்மீய அரசன் அலவுங்கு சித்தை தோற்கடித்தான். அதன் பின்னர் பராக்கிரமபாகு எடுத்த முயற்சி இந்திய அரசருக்கு எதிராகப் படையெடுத்ததுதான். இலங்காபரணன், ஜகத்விஜயன் ஆகிய இரண்டு தளபதிகள் தலைமையில் தமிழகம் புறப்பட்ட சிங்களப்படைகள் முதல் போரில் வெற்றிபெற்று பெருந்தொகை செல்வத்தை கொள்ளையிட்டு இலங்கைக்கு அனுப்பின.
இதன் பிறகுதான் சிங்கள அரசர்கள் இலங்கையில் இருக்கும் தமிழருக்கு மட்டும் எதிராக போர் தொடுப்பவர்கள் அல்ல, இந்தியாவில் இருக்கும் தமிழருடனும் அவர்கள் போர் தொடுப்பார்கள் என்பதை இந்தியர்கள் கண்டு கொண்டார்கள். அதன் பிறகுதான் தமிழக அரசர்கள் ஒன்று சேர்ந்து பெரும் படையெடுப்பை நடாத்தி ஜகத்விஜயன், இலங்காபரணன் ஆகிய இரண்டு சிங்களத் தளபதிகளையும் கொன்று, அவர்களுடைய தலைகளை மதுரை நகர வாசலில் கட்டித்தொங்கவிட்டார்கள்.
இலங்கையில் தமிழரை வெல்ல, முதலில் இந்திய மண்ணை பயன்படுத்துவது, பின் தம்மைப் பலப்படுத்துவது, அதே பலத்துடன் இந்தியாவிற்கு எதிராகவே திரும்புவதுதான் சிங்கள வரலாறு. சிங்கள நூல்களான மகாவம்சம், சூளவம்சம் போன்றன கூறும் முக்கோணக் கதை இதுதான். இப்போதும் அது மாறாமலே நடக்கப்போகிறது என்பதற்குரிய தடயங்களைத்தான் மெல்ல மெல்லக் காண ஆரம்பிக்கிறோம். ஆனால் இம்முறை சீனர்களின் ஆதரவோடு சிறீலங்கா தன்னை பலப்படுத்த ஆரம்பித்திருக்கிறது.
அதேவேளை இந்தியாவில் உள்ள அரசர்கள் சிங்கள அரசிற்கு உதவுவதும், பின் சிங்களவராலேயே பாடம் படிப்பதும் இரவும் பகலும் போல ஒரு தொடர்கதையாகவே இருப்பதையும் நாம் பார்க்கலாம். இந்த உண்மைகளை எல்லாம் அறிந்து, அதற்கேற்ப நடந்திருந்தால் இன்றய அவலம் நமக்கு ஏற்பட்டிருக்காது.
மெற்றேணிச், பிஸ்மார்க் போன்ற ஜேர்மனியின் இராஜதந்திரிகளின் வியூகத்தவறுகளை கண்டறிந்து டாக்டர் பட்டத்திற்கு ஆய்வுக்கட்டுரை எழுதி, ஜேர்மன் அரசால் நிராகரிக்கப்பட்ட ஜேர்மன் கணபதிப்பிள்ளை போன்ற வரலாற்றுப் பேரறிஞர்களை தமிழரசு, தமிழ் காங்கிரஸ் கட்சிகள் அருகில்கூட அனுமதிக்கவில்லை. சட்டத்தரணியாக படித்தாலே போதுமென நினைத்த கூட்டணியினர் அனைவருமே கறுத்த கோட் அணிந்தார்கள். அவர்கள் அணிந்த கறுப்பு ஆடைகள் ஈழத்தமிழினம் சிங்களவரால் கொல்லப்பட்டமைக்கு வந்த இழவு வீட்டுக்குப் போடப்பட்ட கரிய ஆடைகளே என்பதை வரலாறு நிறுவியது. அறிஞர்களை ஓரங்கட்டிய இனமாக வள்ளுவர் காலத்தில் இருந்தே தமிழினம் இருப்பதால்தான் இன்றுவரை அதற்கு நடடே இல்லாமல் இருப்பதை நாம் உணரவேண்டும்.
எனவேதான் இனிமேலாவது தமிழ் மக்கள் வரலாற்றையும் அரசியலையும் உணர்ந்து நடக்க வேண்டும். உலக சமுதாயம் ஈழத் தமிழனுக்கு பயங்கரவாத முத்திரை குத்தியதையும், அந்தப் போலியான இறப்பர் ஸ்டாம்பை ஆதாரமாக வைத்து சிங்கள இராஜதந்திரம் நகர்த்தப்பட்டபோது அதை அரசியல், வரலாற்று அறிவியலோடு மாற்றியமைக்க நம்மால் முடியாமல் போய்விட்டது. இது தமிழரின் அறிவியலில் ஏற்பட்ட தோல்வியாகும். போரின் தோல்வி சுண்டங்காய் அளவானதென்றால் நமது அறிவியல் தோல்வி பூசினிக்காய் அளவு பெரிதானது.
எனவேதான் பூசினிக்காயை சோற்றில் மறைக்கும் வேலைகளை விட்டு, இனியாவது நாம் திறந்த மனதோடு சிந்திக்க வேண்டும். சிங்கள அரசு தவறான கோணத்தில் ஒரு யுத்தத்தை நடாத்தியது உண்மையானால், அதிலிருந்து வெளிவரவும் தவறான பாதையைத்தான் பின்பற்ற வேண்டி வரும். அதை அடையாளம் கண்டு அரசியலை நகர்த்த வேண்டியதே ஈழத்தில் உள்ள தலைவர்களின் எதிர்கால கடiமையாக இருக்க வேண்டும்.
சர்வதேச சட்டங்களினால் நாம் குற்றவாளிகளாகவிட முடியாத புதிய பாதைகளை தேர்வு செய்ய வேண்டும். மகாத்மா காந்தி ஒருரேயொரு கைத்தடியுடன் போராடி இந்திய சுதந்திரத்தை மீட்டார் என்று நாம் இலகுவாக எழுதிவிட்டுப் போய்விட முடியாது. பிரித்தானிய சாம்ராஜ்ஜியம் வேறு, சிங்கள இனவாதம் வேறு இரண்டும் ஒன்றல்ல. எனவேதான் காந்தியம் காலத்திற்கேற்ப புதிய வடிவம் எடுக்க வேண்டும். அந்த வடிவம் எதுவென்பதை முதலில் கண்டறிய வேண்டும்.
சோனியா அம்மையார் ஜே.ஆர் - ராஜிவ் ஒப்பந்தத்தின் அடிப்படையில் ஒரு தீர்வை பெற்றுத்தர இந்தியா பாடுபடும் என்று தெரிவித்துள்ளார். அந்தத் தீர்வு போதியதல்ல என்பதை இந்தியாவே பின்னர் ஒப்புக்கொண்டு அதிகமான உரிமைகள் வேண்டுமென விதந்துரைத்துள்ளதை அவருக்கு நினைவுபடுத்த வேண்டும். வடக்கும் கிழக்கும் இணைந்த, தமிழரின் சுயநிர்ணய உரிமை அங்கீகரிக்கப்பட்ட ஒரு தீர்வு அவசியம் என்பதை இப்போது எல்லோரும் ஒப்புக் கொள்கிறார்கள். இந்த இடத்திற்கு இந்தியாவை கொண்டுவர வேண்டும்.
சோனியா அம்மையார் சொல்வது போன்று காகித வடிவிலான தீர்வுகளை எழுதிவிட்டால், உரிய அதிகாரத்தையும், அமல்படுத்தலையும் செய்யாமல் சிங்களஅரசு இருந்துவிடும். இதற்கு மாவட்டசபைகளை அமைத்து அதிகாரங்களை தராமல் ஏமாற்றிய ஜே. ஆர் கதை நல்ல உதாரணமாகும். ஆகவேதான் கொசோவாவில் எழுதப்பட்ட அதிசாரி உடன்படிக்கை போல ஓர் ஒப்பந்தம் எழுதப்பட வேண்டும். 15 ஆண்டுகளிலோ அல்லது 20 ஆண்டுகளிலோ உரிய உரிமைகள் வழங்கப்படவில்லை என்றால், ஒரு சர்வஜன வாக்கெடுப்பை நடாத்தி பிரிந்து போகலாம் என்ற விடயம் அதில் உள்ளடக்கப்பட வேண்டும்.
தமிழரை அவமானப்படுத்தி, நோகடித்து அவர்கள் பிரிந்து போகக் கூடியவாறு நடக்காமலிருக்க ஒரு கடிவாளத்தை சிங்கள அரசின் மீது போட இப்படியோர் அதிசாரி ஒப்பந்தம் அவசியம். அதேவேளை சரியான அதிகாரங்களும், சம உரிமையும் இருந்தால் பிரிந்து போக வேண்டிய அவசியமில்லை என்று தமிழ் மக்கள் உணரும் காலமும் வரலாம் என்பதையும் சிங்களவருக்கு உணர்த்த வேண்டும். காரணம் ஐரோப்பிய ஒன்றியம் வந்தபோது, நாடுகள் பிரிவதல்ல இணைவதே சிறந்ததென்ற கருத்து வந்தது, அதனால் 27 நாடுகள் ஒன்றாக இணைந்தன. இதேபோல ஒரு கருத்து தென்னாசியாவிலும் வரலாம். சேது சமுத்திரம் வந்தால் இந்தியாவும் இலங்கையும் இணையக்கூடிய சூழலும் உருவாக நேரலாம். ஆகவேதான் உலக மாற்றமானது எதையும் செய்யக்கூடிய நிலையை உருவாக்கும் என்பதை அனைவரும் உணர வேண்டும். அதற்கு இரு தரப்பும் கருத்தரங்குகள் மூலம் தூரப்பார்வையை வளர்க்க வேண்டும்.
மேலும் காலநிலை மாற்றத்தால் உலகில் வரப்போகும் பெரும் வறுமை, பஞ்சம் போன்றவை ஆசிய ஆபிரிக்க நாடுகளில் ஏற்படுத்தப்போகும் பேரழிவுகளை ஐ.நா தெளிவாக அறிவித்துள்ளது. இதை நாம் அறிந்தால் வரும் பத்தண்டுகளில் போர்களின் வடிவம் மாறிவிடும் என்பதை எளிதாக உணர முடியும். வறுமை, பெரு நோய்கள் போன்ற சிக்கல்களுக்கு எதிராக ஒன்றுபட்டு போராட வேண்டிய காலமே எதிர்கால உலகை நோக்கி வந்து கொண்டிருக்கிறது. இப்போதே உலகத்தை அணு குண்டுகள் அற்ற உலகமாக மாற்றும் பேச்சுக்கள் ஆரம்பித்துவிட்டன. இதற்கெல்லாம் என்ன காரணம் போர் என்பது அர்த்தமற்ற செயல் என்பதை உலகம் ஒப்புக்கொள்ளும் காலத்தை நோக்கி நடக்கத் தொடங்கிவிட்டது என்பதுதான்.
இந்தநிலையில் துட்டகைமுனு எல்லாளன் போர்கள், புத்தமதம், இந்துமதம் என்ற பழைய வரலாறுகளை இனியும் உருட்டிக்கொண்டு போர் நடாத்த முடியாது. நடப்பது சற்லைற் உலகம், சகல ஆயுதங்களிலும் ஜி.பி.எஸ் மறைத்து வைக்கப்பட்டுள்ளது. இரவிலும் ஆயுதங்கள் இருக்குமிடத்தை சற்லைற்றால் பார்க்க முடியும். பத்துப்பேர் துப்பாக்கியுடன் கூட்டமாகப் போனாலே அடையாளம் கண்டுவிடலாம்.
சர்வதேச சமுதாயம் முதல் வாய்ப்பை ஆட்சியில் உள்ள இனங்களுக்குக் கொடுக்கும், அவர்கள் உரிமைகளை கொடுக்க மறுத்தால் தோற்றவர்களை உயிர்த்தெழ வைக்கும். இது கொங்கோவில் நடைபெற்ற கபடி விளையாட்டு அரசியல். இதில் சிக்குப்பட்டு லோறன்ஸ் கபிலா இறந்ததும் தெரிந்ததே. சிறீலங்காவில் நடப்பதும் அதுதான் என்பதைப் புரிந்து சிங்கள அரசு புத்திசாலியாக நடக்காவிட்டால், தமிழரை விட பெரிய ஆபத்தில் சிக்குப்பட நேரும்.
இலங்கையில் நடைபெறும் போர்களில் 2000 வருடங்களாக தமிழரும் சிங்களவரும் மாறி மாறி வெல்கிறார்கள். ஏதோ இப்போதுதான் தமிழரும் சிங்களவரும் போர் புரிந்தார்கள் என்று கருதிவிடக்கூடாது. இது இரண்டாயிரமாண்டுச் சுமை ! இனியாவது உருப்படியாக நடக்கும் வழியைத் தேடுவதே அனைவருக்கும் நலம்.
மீண்டும் அடுத்த வாரம் சந்திப்போம்.
அதுவரை நம்பிக்கைகளுடன்
கி.செ.துரை 11.06.2009
THANKS TO WWW.ALAIGAL.COM
No comments:
Post a Comment